Η γέννηση ενός Μπάτσου

Πώς κατασκευάζεται ένας παχύδερμος ραβδοφόρος που πληρώνεται από την κυβέρνηση για να δέρνει όσους διαμαρτύρονται;

Η ανθρωπολόγος Mariana Sirimarco από το Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες έκανε μια αξιόλογη έρευνα. Επί 8 χρόνια μελέτησε την εκπαίδευση των αστυνομικών στα στρατόπεδα. Διαπίστωσε τη βαρβαρότητα της εκπαίδευσης και μελέτησε τη «φιλοσοφία» με την οποία βασανίζεται ο εκπαιδευόμενος για να γίνει ανάλγητος μισθοφόρος. Αποκαλύπτει τα φρικτά βασανιστήρια που περνούν οι εκπαιδευόμενοι με αποκορύφωμα στις ειδικές δυνάμεις, όπου υποχρεώνονται να δεχτούν πυροβολισμούς, εικονικές εκτελέσεις και δακρυγόνα. «Ξεχάστε το στρατό και τις άλλες ‘πράσινες αδερφές’. Ό,τι ξέρετε ως τώρα το γράφω στ’ αρχίδια μου. Εδώ θα σας κάνω αστυνομικούς» είναι τα λόγια ενός εκπαιδευτή, όπως τα θυμάται ένας αστυνομικός στην έρευνα της ανθρωπολόγου. Η «θεωρία» υποστηρίζει ότι οι αξίες των πολιτών είναι για «αδερφές» και ότι ο αστυνομικός πρέπει να μάθει να γίνει σκληρός.

Η ουσιαστική αξία κάθε τέτοιας έρευνας δεν είναι να αποδείξει αυτό που όλοι λίγο ως πολύ υποπτευόμαστε. Είναι να διακρίνει ποιος είναι ο επιδιωκόμενος στόχος της εκάστοτε εξουσίας για την πολιτική καταστολής. Ερευνώντας το πώς η εξουσία εκπαιδεύει τους μισθοφόρους φρουρούς της, μπορούμε να διαπιστώσουμε πού θέλει να οδηγήσει τις μορφές καταστολής. Η βία δεν είναι ίδια σε όλες τις εποχές. Υπάρχουν περίοδοι και περιοχές όπου ο πόλεμος οξύνεται. Δεν είναι ίδια η «παιδαγωγική» μέθοδος που φτιάχνει τον Στρατιώτη Αστυνόμο του Σάο Πάουλο που πρώτα πυροβολεί, μετά ρωτάει και σπανίως συλλαμβάνει ζωντανό ύποπτο με τη μέθοδο εκπαίδευσης της Ελβετικής φρουράς του Πάπα.

http://www.pagina12.com.ar/imprimir/diario/sociedad/3-80248-2007-02-11.html

Μια εθνικιστική Ιντερνετική Μπαρούφα

σως λίγο καθυστερημένα το πήρα χαμπάρι (γιατί η υπόθεση αρχίζει το 2000) όμως γράφω:
http://bundamundo.blogspot.com/

Μια ιστορία και ορισμένα συμπεράσματα για την ποιότητα της πληροφορίας και άλλα τινά. Με αφορμή ένα μήνυμα που κυκλοφορεί στο Ιντερνετ.

Έλαβα από φίλη ένα κείμενο στα ισπανικά που περιείχε φωτογραφία υποτιθέμενου σχολικού βιβλίου των ΗΠΑ που είχε ένα χάρτη της Βραζιλίας δίχως την Αμαζονία. Το κείμενο του υποτιθέμενου εγχειριδίου γεωγραφίας για την έκτη τάξη, έλεγε, με λίγα λόγια, ότι η προστασία του Αμαζονίου πρέπει να γίνει από τη διεθνή κοινότητα και όχι από τις «βάρβαρες» χώρες που είναι στην περιοχή. Μάλλον επανακυκλοφόρησε με αφορμή την επικείμενη περιοδεία Μπους στη Νότια Αμερική, στις 8 Μάρτη.

Με την πρώτη ματιά δεν πείθει, όμως με μια απλή σχετικά έρευνα ανακαλύπτεις ότι το «βιβλίο» είναι κατασκευασμένο και δεν υπάρχει. Έχει απαράδεκτα λάθη που δείχνουν ότι είναι γραμμένο από μη αγγλόφωνο, ο συγγραφέας δεν υπάρχει σε καμία βάση δεδομένων, ούτε το βιβλίο. Με λίγο βαθύτερη έρευνα και με τη βοήθεια ενός αμερικανού φίλου εκπαιδευτικού αποδείχτηκε ότι πρόκειται για καθαρή απάτη. Επιπλέον, στις ΗΠΑ το κάθε σχολείο επιλέγει τα δικά του βιβλία και η κυβέρνηση, παρόλο που ενδιαφέρεται για την πολιτική άποψη στα σχολικά βιβλία, δεν εκδίδει ούτε επεμβαίνει ευθέως στην παραγωγή και την έκδοση σχολικών εγχειριδίων. Με άλλα λόγια πρόκειται για στημένη μπαρούφα για αφελείς. Ακόμα όμως κι αν υπήρχε τέτοιο σχολικό βιβλίο, σίγουρα δεν αποδεικνύει καμία πολιτική πρόθεση των ΗΠΑ να αποσπάσουν τον Αμαζόνιο από την επικράτεια της Βραζιλίας.

Η ιστορία μάλλον αρχίζει το 2000 όταν εμφανίστηκε σε μία σελίδα στο Ιντερνετ που πουλούσε πατριωτισμό και «αντιαμερικανισμό» με το σλόγκαν: «Βραζιλία: Αγάπησέ την ή φύγε». Δηλαδή μας προτείνει να αγαπήσουμε τη Βραζιλία όπως είναι και αν έχουμε διάθεση να την αλλάξουμε δεν χωράμε στο έδαφός της. Ο πατριωτισμός επιβάλει κατάπνιξη των διαμαρτυριών, επιβάλει ομοφωνία και ενότητα με τα αφεντικά του τόπου.

Έπειτα η ιστορία του βιβλίου κυκλοφόρησε ευρέως στο Ιντερνετ ώσπου αναγκάστηκε η Αμερικάνικη Κυβέρνηση να βγάλει επίσημη διάψευση, το ίδιο και η Βραζιλιάνικη Πρεσβεία στις ΗΠΑ. Ο Βραζιλιάνος Πρέσβης της εποχής έγραψε αναλυτικό άρθρο προσπαθώντας να πείσει για την πλαστότητα του βιβλίου, ενώ γράφτηκαν πολλά και σε εφημερίδες. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που «τσίμπησαν» απλώς ή σκόπιμα άδραξαν την ευκαιρία για να τα βάλουν με τις οικολογικές και άλλες διεθνείς οργανώσεις που καταγγέλλουν την καταστροφή του παρθένου δάσους. Κάποια στιγμή μάλιστα κυκλοφόρησε κι ένα φλογερό μανιφέστο ενός «αριστερού» βραζιλιάνου βουλευτή που έλεγε στους Αμερικάνους να αφήσουν τον Αμαζόνιο σ’ αυτούς που τον κατέχουν και να φροντίσουν για τη «διεθνοποίηση» των δικών τους πλουτοπαραγωγικών πηγών και περιβαλλοντικών πόρων.

Ποιος όμως θα είχε συμφέρον από την κυκλοφορία αυτής της πληροφορίας για το υποτιθέμενο σχολικό βιβλίο των Αμερικανών; Φυσικά, η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται να προστατέψει τον Αμαζόνιο, ούτε να τον «αποσπάσει» από την επικράτεια της Βραζιλίας αφού οι εκάστοτε βραζιλιάνικες κυβερνήσεις εξυπηρετούν απόλυτα τα συμφέροντα των εταιρειών που αντλούν πλούτο από το παρθένο δάσος.

Γνώμη μου είναι ότι το δημοσίευμα έχει στόχο να ξυπνήσει πατριωτικά ένστικτα σε αριστερό κόσμο και να τα βάλει να λειτουργήσουν εναντίον των διεθνών πιέσεων για πολιτική προστασίας του Αμαζονίου. Διεγείροντας τα «αντιαμερικάνικα» αντανακλαστικά επιχειρεί να εδραιώσει τη θέση ότι η Αμαζονία «έχει ιδιοκτήτη και κυβέρνηση» και όποια παρέμβαση είναι απαράδεκτη. Να συγκαλύψει ότι οι «κτηματίες», οι ξυλεμπορικές, οι πετρελαϊκές και μεταλλευτικές εταιρείες καταστρέφουν το δάσος ανεξέλεγκτα και δολοφονούν αγωνιστές από την εποχή του Σίκο Μέντες ως την Ντόροθυ Στανγκ πριν από δύο χρόνια, και άλλους που έχουν μείνει ανώνυμοι. Ένας επιπλέον λόγος που οι Αμερικάνοι δεν έχουν καμία πρόθεση να «διεθνοποιήσουν» τον Αμαζόνιο είναι ότι έτσι όπως έχει, εξυπηρετεί απόλυτα τα συμφέροντα εταιρειών όπως η Φορντ, η Χόντα και πολλές ακόμα, και όποιες άλλες στρατηγικές βλέψεις έχουν. Και φυσικά είναι οι βραζιλιάνικες κυβερνήσεις που έχουν παραδώσει το δάσος στα χέρια βραζιλιάνων και αμερικανών επιχειρηματιών που το καταστρέφουν χωρίς οίκτο, είναι η βραζιλιάνικη κυβέρνηση που θα αφήσει τον αμερικάνικο στρατό να χρησιμοποιήσει την Αμαζονία, αν χρειαστεί. Με απλά λόγια, το μήνυμα είναι «κάτω τα χέρια από τα αφεντικά του Αμαζονίου» που πρέπει να έχουν την άνεση να δολοφονούν τους «ξένους» που τους μπαίνουν στη μύτη με τις διεθνείς πιέσεις.

Ορισμένα συμπεράσματα:

1. Συχνά κινδυνεύουμε να εμπιστευτούμε ψευδείς πληροφορίες που κυκλοφορούν στο Ιντερνετ και να τις αναπαράγουμε. Χρειάζεται υπευθυνότητα και διασταύρωση για να μη λειτουργεί και το Ιντερνετ χειρότερα από την τηλεόραση. Οποιοσδήποτε 20χρονος μαθητευόμενος δημοσιογράφος που πρέπει να γράψει ένα κειμενάκι σε κάποιο "λάιτ περιοδικό ποικίλης ύλης" μπορεί να αναδημοσιεύσει την οποιαδήποτε μπαρούφα και αυτή να γίνει "πραγματικότητα".

2. Ο διεθνής αντιαμερικανισμός διαθέτει (δυστυχώς) πολλά αληθινά επιχειρήματα και δεν έχει ανάγκη από ψέματα. Αρκούν οι πραγματικές επεμβάσεις των Αμερικάνων για να στραφούν πολλοί εναντίον τους. Η «κατασκευή» αποδείξεων είναι ύποπτη.

3. Όσοι αγωνίζονται για «έναν πιο δίκαιο κόσμο» πρέπει να μελετούν καλά τους στόχους τους, για να μην «αξιοποιούνται» από συμφέροντα αντίθετα με τις επιδιώξεις του κινήματος.

4. Ο Πατριωτισμός ποτέ δεν ωφέλησε τους αγώνες των καταπιεσμένων για βελτίωση της θέσης τους, αντίθετα, πάντοτε χρησίμευσε για να εδραιώσει το υπάρχον καθεστώς και να ισχυροποιήσει τη θέση αυτών που κατέχουν τον πλούτο και την εξουσία.

http://usinfo.state.gov/media/Archive/2005/Jul/07-397081.html

http://www.brasilemb.org/cultural/cultural_amazon1.shtml

http://www.quatrocantos.com/lendas/54_amazonia_finraf.htm

Αρθρο New York Times Deep in Brazil, a Flight of Paranoid www.nytimes.com/2002/06/23/weekinreview/23ROHT.html?ex=1173157200&en=8e2090950f695c22&ei=5070

http://www.novomilenio.inf.br/humor/0111f002.htm

Βραζιλία-Βολιβία 0-1

Λατινοαμερικάνικες ιστορίες αγάπης.

Βραζιλία-Βολιβία ο Πόλεμος για το Αέριο.

Παρακολουθώντας τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης της Βραζιλίας θα έλεγε κανείς ότι στο παρά πέντε αποφεύχθηκε ο πόλεμος, εξαιτίας της απαίτησης του Βολιβιάνου προέδρου Έβο Μοράλες να πληρώσει η Βραζιλία για το φυσικό αέριο την τρέχουσα τιμή της αγοράς και όχι αυτή των εξευτελιστικών συμφωνιών του παρελθόντος. Η πραγματικότητα είναι απίστευτα πιο διαφορετική απ’ αυτή που παρουσίασαν οι δημοσιογράφοι.

Στις 15 Φεβρουαρίου ο Μοράλες συναντήθηκε με το Λούλα, ύστερα από κωμικοτραγικό παρασκήνιο. Οι Βραζιλιάνοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης δημιούργησαν κλίμα λέγοντας ότι απειλεί ο Μοράλες το σύντροφό του Λούλα, Ο Λούλα θα προδώσει τα εθνικά συμφέροντα για να βοηθήσει το σύντροφο Μοράλες και άλλα παρόμοια που στηρίζονταν σε «διπλωματικά» κόλπα. Καθώς η Βολιβία δεν διαθέτει αεροπλάνο για τις μετακινήσεις του προέδρου της είναι αναγκασμένη να δανείζεται και αυτή τη φορά ο Έβο Μοράλες αρνήθηκε την προσφορά της Βραζιλίας για τη μεταφορά του προτιμώντας το αεροπλάνο που του πρόσφερε ο Αργεντινός πρόεδρος Κίρτσνερ. Η υπόθεση θυμίζει σαπουνόπερα, αν δεν της έδιναν τρομερές πολιτικές προεκτάσεις. Μα γιατί ο Έβο Μοράλες συνεργάζεται καλύτερα με τον Κίρτσνερ της Αργεντινής και τον Τσάβες της Βενεζουέλας;

Τι έγινε όμως με την τιμή του φυσικού αερίου της Βολιβίας;

Ο Έβο Μοράλες εκλέχτηκε στη Βολιβία ύστερα από δύο λαϊκές εξεγέρσεις που ανέτρεψαν δύο προέδρους και κάμποσες κυβερνήσεις. Μια από τις απαιτήσεις ήταν η «εθνικοποίηση» των φυσικών πόρων της Βολιβίας. Ο Έβο Μοράλες εκπληρώνοντας τους λαϊκούς πόθους ανακήρυξε την εθνικοποίηση. Η περιβόητη ‘εθνικοποίηση’ όμως μπορεί να εννοηθεί με πολλούς τρόπους κι αυτός που προς το παρόν εφαρμόζει η κυβέρνηση Μοράλες είναι η αλλαγή των εξευτελιστικών συμβολαίων των πολυεθνικών που λυμαίνονται τον φυσικό πλούτο της χώρας του. Πατώντας πάνω στις αυθαιρεσίες, διεκδικεί με «νόμιμο» τρόπο αυξήσεις στις τιμές και αλλαγή πολιτικής των εταιρειών, Η πολιτική του έχει στόχο να εξοικονομήσει πόρους για να βελτιώσει το επίπεδο ζωής με μια φιλολαϊκή πολιτική που θα δικαιώσει τους ψηφοφόρους του, αναδιανέμοντας καλύτερα το εθνικό εισόδημα.

Η βραζιλιάνικη Petrobras είναι ένας πολυεθνικός γίγαντας που επιχειρεί σε 11 χώρες. Είναι κατ’ όνομα κρατική αφού μόνο το 32% των μετοχών ανήκει στο βραζιλιάνικο κράτος ενώ το υπόλοιπο παίζεται στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Συνεπώς προέχει να εξυπηρετηθούν τα μερίσματα των μετόχων παρά η οποιαδήποτε κοινωνική πολιτική. Η Βραζιλία αγοράζει το 50% του αερίου που χρειάζεται από τη Βολιβία σε τιμές πολύ κάτω από την «αγορά». 4, 3 το εκατομ BTU ενώ η Αργεντινή πληρώνει 5 και είναι επίσης προνομιακή συμφωνία αφού η τιμή της «πιάτσας» είναι περίπου 15$. Όμως το πιο εξωφρενικό. είναι ότι ένα από τα πολλά θερμοηλεκτρικούς σταθμούς της Βραζιλίας δουλεύει αποκλειστικά με αέριο Βολιβίας και πληρώνει μόλις 1$ το εκατομ. BTU, με βάση μια σκανδαλώδη συμφωνία που είχε υπογράψει με το διεφθαρμένο πρόεδρο που το έσκασε κακήν-κακώς ύστερα από τη λαϊκή εξέγερση.

Αυτή τη συμφωνία κυρίως επεδίωξε να ανατρέψει ο Μοράλες και το πέτυχε. Ο Λούλα συμφώνησε να αναθεωρηθεί. Και εδώ οργίασε ο βραζιλιάνικος πατριωτισμός γιατί θα αυξηθούν οι τιμές του ηλεκτρικού στους καταναλωτές εξαιτίας του «ινδιάνου» Μοράλες. Η αλήθεια που αποκρύπτουν όμως είναι ότι ο θερμοηλεκτρικός σταθμός είναι μια κοινοπραξία της SHELL και της ENRON, διόλου «πατριωτική», διόλου «φιλολαϊκή» που ασχολείται μόνο με τη μεγιστοποίηση των κερδών της. Άρα λοιπόν γιατί ενώ η Αργεντινή πληρώνει 5$ το αέριο δίνει φτηνότερο ρεύμα στον καταναλωτή απ’ ό,τι η Βραζιλία που πληρώνει λιγότερο; Και αν πάρουμε υπόψη ότι και στην Αργεντινή έχει ιδιωτικοποιηθεί πλήρως ο τομέας της ηλεκτρικής ενέργειας;

Γιατί ο Μοράλες και ο Κίρτσνερ είναι «πιο αριστερά» από το Λούλα και «ενδιαφέρονται» για τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων;

Γιατί η Βραζιλία ενώ έχει το μεγαλύτερο φυσικό πλούτο και είναι ο οικονομικός γίγαντας της περιοχής έχει το χαμηλότερο βασικό μισθό, τις λιγότερες κοινωνικές παροχές, τη μεγαλύτερη εξαθλίωση και τις υψηλότερες τιμές υπηρεσιών στον πολίτη;

Δεν χρειάζεται ψυχολογία ούτε ανίχνευση στις ιδεολογικές απόψεις των διαφόρων «αριστερών» προέδρων.

Τις απαντήσεις πρέπει να τις αναζητήσουμε στις «πιέσεις» που δέχονται οι λεγόμενες «αριστερές» κυβερνήσεις. Ενώ στη Βολιβία και στην Αργεντινή είναι ισχυρές οι πιέσεις των κινημάτων για οικονομική ανακούφιση των κατώτερων τάξεων, στη Βραζιλία υπερισχύουν οι πιέσεις των ανώτερων τάξεων για περισσότερα κέρδη, ενώ οι πιο αδικημένοι παραμένουν θλιβερά δυσκίνητοι και ηττημένοι.

Ο BUSH στη Λατινική Αμερική

Το πνεύμα

Στις 8 Μάρτη ο Μπους αρχίζει περιοδεία στη Λατινική Αμερική. Θα επισκεφτεί τη Βραζιλία, την Κολομβία και την Ουρουγουάη. Με την πρώτη ματιά φαίνεται πως επέλεξε τους «αδύνατους κρίκους», τις κυβερνήσεις με τις οποίες μπορεί να εξασφαλίσει συμμαχίες. Βασική επιδίωξη είναι να «απομονώσει» κυβερνήσεις που έχουν χαρακτηριστεί ως «νέα αριστερά», (Βραζιλία, Ουρουγουάη) οι οποίες είναι επιρρεπείς σε συνεργασία με τους Τσάβες και Κάστρο, τους βασικούς εχθρούς των ΗΠΑ σήμερα στη Νότια Αμερική. Η Χιλή θεωρείται αναμφισβήτητη «σύμμαχος» των ΗΠΑ, καθώς η κυβέρνηση Μπατσελέτ ούτε φραστικά δεν διανοείται να θίξει το υπάρχον καθεστώς.

Ο Τσάβες ταυτόχρονα ανακοίνωσε ότι τις ημέρες 9 και 10 Μαρτίου θα επισκεφτεί τη Βολιβία και την Αργεντινή, τις χώρες που δεν θα επισκεφτεί ο Μπους. Όταν τον κατηγόρησαν ότι σαμποτάρει το ταξίδι του Μπους, ευχήθηκε ειρωνικά «καλή επιτυχία» στον Αμερικάνο πρόεδρο, συμπληρώνοντας ότι μάλλον θα «είναι σκέτη αποτυχία» και οι ΗΠΑ δεν πρόκειται «να φρενάρουν το νέο ρεύμα αλλαγών στην ήπειρο». Την περασμένη εβδομάδα ο Τσάβες και ο Κίρχνερ(Αργεντινή) υπόγραψαν 17 συμφωνίες συνεργασίας ενώ ήδη σε πολλούς τομείς η Βενεζουέλα συνεργάζεται με την Βολιβία, και σε θέματα ενέργειας (Η Βολιβία και η Βενεζουέλα διαθέτουν τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου, ενώ η Αργεντινή διαθέτει την απαραίτητη τεχνολογία.)

Η Βραζιλία είναι στρατηγικής σημασίας. Όχι μόνο γιατί είναι ο οικονομικός γίγαντας της περιοχής με το Βιοντίζελ, τα πετρέλαια (Η Petrobras λειτουργεί σε 11χώρες), την αυτοκινητοβιομηχανία, τη μεταλλουργία κλπ. Επιπλέον, η κυβέρνηση Λούλα, κατ’ όνομα αριστερή, πατάει σε δύο βάρκες. Από τη μία κλείνει συμφωνίες και δοσοληψίες με τον Τσάβες(Βενεζουέλα) και τον Μοράλες (Βολιβία) και από την άλλη ανοίγει την πόρτα και καλοδέχεται τις προτάσεις του Μπους.

…και το οινόπνευμα.

Επισήμως, ο σκοπός της επίσκεψης είναι η ανάπτυξη κοινής επιχειρηματικής δραστηριότητας με το αλκοόλ βιολογικής προέλευσης που προορίζεται για καύσιμο. Οι ΗΠΑ και η Βραζιλία είναι οι δύο μεγαλύτεροι παραγωγοί καύσιμου αλκοόλ, με τις εταιρείες ADM και Copersucar, αντίστοιχα. Στη Βραζιλία το αλκοόλ πουλιέται στα βενζινάδικα στη μισή σχεδόν τιμή της βενζίνης και παράγεται από ζαχαροκάλαμο. Οι ΗΠΑ λένε ότι σκοπεύουν να αντικαταστήσουν το 20% της κατανάλωσης βενζίνης με αλκοόλ.

Όμως αυτή η φτηνότερη πηγή ενέργειας, είναι πράγματι φιλική προς το περιβάλλον, όπως θέλουν να τη παρουσιάσουν; Περιορίζεται η καταστροφή του περιβάλλοντος; Είναι πράγματι προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας; Η απάντηση αγροτικών κι εργατικών οργανώσεων είναι αρνητική. Η παραγωγή αλκοόλ από ζάχαρη (ή σόγια) εντείνει την καταστροφή φυσικών πόρων: δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες εκτάσεις μονοκαλλιέργειας και συγκέντρωσης κεφαλαίων της αγροτοβιομηχανίας, περισσότερη γη και περισσότερο νερό προορίζεται για «καύσιμη ύλη» παρά για τις διατροφικές ανάγκες, ενώ η καύση του αλκοόλ αντί για βενζίνη δεν έχει λιγότερες επιπτώσεις στην ατμόσφαιρα. Χρειάζονται δέκα στρέμματα ζαχαροκάλαμου για να παραχθούν 19 λίτρα αλκοόλ και σήμερα το 70% του νερού άρδευσης ξοδεύεται στις μονοκαλλιέργειες. Μέσα σε δύο χρόνια (2005-2006) η καλλιεργημένη επιφάνεια αυξήθηκε από 5,62 σε 7,04 εκατομμύρια εκτάρια. Οι θερισμένες εκτάσεις καίγονται μετά τη συγκομιδή για να εντατικοποιηθεί η παραγωγή, εκπέμποντας στην ατμόσφαιρα διοξείδιο του άνθρακα που εντείνει το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» το οποίο υποτίθεται πως θέλει ν’ ανακουφίσει η παραγωγή καυσίμου αλκοόλ. Καλύτερη λύση θα ήταν να μειώσουν οι ΗΠΑ την κατανάλωση ενέργειας και να παραδεχτούν την ευθύνη τους για την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά πολλές οργανώσεις στο μανιφέστο καταγγελίας που υπογράφουν: «Αυτό το μοντέλο παραγωγής βιοενέργειας στηρίζεται στις ίδιες αρχές που πάντα ήταν αιτία καταπίεσης των λαών: ιδιοποίηση της γης, των φυσικών πόρων και της εργατικής δύναμης». Το κείμενο που συνέταξαν μαζικές οργανώσεις από Βραζιλία, Κόστα Ρίκα, Βολιβία, Βενεζουέλα, υπενθυμίζει πως στις φυτείες ζάχαρης της Βραζιλίας για να παραχθεί το φτηνό καύσιμο, δουλεύουν άνθρωποι με εξευτελιστικούς όρους, ακόμα και σε συνθήκες σκλαβιάς, όχι μισθωτής εργασίας ενώ τα διυλιστήρια έχουν αμύθητα κέρδη από την υπερεκμετάλλευση ανθρώπων και γης. Ταυτόχρονα λιγοστεύει συνεχώς η γη που καλλιεργείται για τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού. Το κείμενο καλεί σε αγώνα για την Αγροτική Μεταρρύθμιση, την «αυτάρκεια σε τρόφιμα» και καταλήγει ότι «δεν μπορούμε να έχουμε άδεια στομάχια για να έχουμε γεμάτα ρεζερβουάρ.»

ΠΙΚΡΗ ΖΑΧΑΡΗ

Η αγροτική βιομηχανία του ζαχαροκάλαμου στη Λατινική Αμερική χαρακτηρίζεται από υπερεκμετάλλευση των εργατών. Συνήθως είναι περιπλανώμενοι εργάτες και μετανάστες που δουλεύουν στη σοδειά. Πληρώνονται με τον τόνο και η αμοιβή τους δεν ξεπερνάει το ένα δολάριο τον τόνο. Ένας εργάτης αναγκάζεται να κόψει έως και 20 τόνους ζαχαροκάλαμου τη μέρα, με μέσο όρο τους 12 τόνους, δουλεύοντας από ήλιο σε ήλιο.

Την περίοδο της συγκομιδής είναι πολλοί οι θάνατοι από υπερκόπωση. Πέρυσι, σε μία μόνο πολιτεία ήταν δώδεκα οι νεκροί εργάτες ζαχαροκάλαμου από διαπιστωμένη υπερκόπωση. Οι γυναίκες (και τα παιδιά) πληρώνονται λιγότερο για τον τόνο, ενώ στην Κόστα Ρίκα δεν παίρνουν καν οι ίδιες την αμοιβή, αλλά ο σύζυγος (ο αδερφός, ο πατέρας κλπ).

Στη Βραζιλία, κάθε χρόνο Επιτροπές του Υπουργείου Εργασίας απελευθερώνουν εκατοντάδες ανθρώπους που δουλεύουν σε φυτείες σε συνθήκες σκλαβιάς, με μόνη αμοιβή το φαγητό που οι ίδιοι παράγουν, δίχως κανένα δικαίωμα, «θαμμένοι» σε απέραντα αγροκτήματα.

Πηγές:

http://www.brasildefato.com.br/v01/agencia/nacional/as-contradicoes-do-biocombustivel

http://www.mst.org.br/

http://www.reporterbrasil.com.br