Ο BUSH στη Λατινική Αμερική

Το πνεύμα

Στις 8 Μάρτη ο Μπους αρχίζει περιοδεία στη Λατινική Αμερική. Θα επισκεφτεί τη Βραζιλία, την Κολομβία και την Ουρουγουάη. Με την πρώτη ματιά φαίνεται πως επέλεξε τους «αδύνατους κρίκους», τις κυβερνήσεις με τις οποίες μπορεί να εξασφαλίσει συμμαχίες. Βασική επιδίωξη είναι να «απομονώσει» κυβερνήσεις που έχουν χαρακτηριστεί ως «νέα αριστερά», (Βραζιλία, Ουρουγουάη) οι οποίες είναι επιρρεπείς σε συνεργασία με τους Τσάβες και Κάστρο, τους βασικούς εχθρούς των ΗΠΑ σήμερα στη Νότια Αμερική. Η Χιλή θεωρείται αναμφισβήτητη «σύμμαχος» των ΗΠΑ, καθώς η κυβέρνηση Μπατσελέτ ούτε φραστικά δεν διανοείται να θίξει το υπάρχον καθεστώς.

Ο Τσάβες ταυτόχρονα ανακοίνωσε ότι τις ημέρες 9 και 10 Μαρτίου θα επισκεφτεί τη Βολιβία και την Αργεντινή, τις χώρες που δεν θα επισκεφτεί ο Μπους. Όταν τον κατηγόρησαν ότι σαμποτάρει το ταξίδι του Μπους, ευχήθηκε ειρωνικά «καλή επιτυχία» στον Αμερικάνο πρόεδρο, συμπληρώνοντας ότι μάλλον θα «είναι σκέτη αποτυχία» και οι ΗΠΑ δεν πρόκειται «να φρενάρουν το νέο ρεύμα αλλαγών στην ήπειρο». Την περασμένη εβδομάδα ο Τσάβες και ο Κίρχνερ(Αργεντινή) υπόγραψαν 17 συμφωνίες συνεργασίας ενώ ήδη σε πολλούς τομείς η Βενεζουέλα συνεργάζεται με την Βολιβία, και σε θέματα ενέργειας (Η Βολιβία και η Βενεζουέλα διαθέτουν τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου, ενώ η Αργεντινή διαθέτει την απαραίτητη τεχνολογία.)

Η Βραζιλία είναι στρατηγικής σημασίας. Όχι μόνο γιατί είναι ο οικονομικός γίγαντας της περιοχής με το Βιοντίζελ, τα πετρέλαια (Η Petrobras λειτουργεί σε 11χώρες), την αυτοκινητοβιομηχανία, τη μεταλλουργία κλπ. Επιπλέον, η κυβέρνηση Λούλα, κατ’ όνομα αριστερή, πατάει σε δύο βάρκες. Από τη μία κλείνει συμφωνίες και δοσοληψίες με τον Τσάβες(Βενεζουέλα) και τον Μοράλες (Βολιβία) και από την άλλη ανοίγει την πόρτα και καλοδέχεται τις προτάσεις του Μπους.

…και το οινόπνευμα.

Επισήμως, ο σκοπός της επίσκεψης είναι η ανάπτυξη κοινής επιχειρηματικής δραστηριότητας με το αλκοόλ βιολογικής προέλευσης που προορίζεται για καύσιμο. Οι ΗΠΑ και η Βραζιλία είναι οι δύο μεγαλύτεροι παραγωγοί καύσιμου αλκοόλ, με τις εταιρείες ADM και Copersucar, αντίστοιχα. Στη Βραζιλία το αλκοόλ πουλιέται στα βενζινάδικα στη μισή σχεδόν τιμή της βενζίνης και παράγεται από ζαχαροκάλαμο. Οι ΗΠΑ λένε ότι σκοπεύουν να αντικαταστήσουν το 20% της κατανάλωσης βενζίνης με αλκοόλ.

Όμως αυτή η φτηνότερη πηγή ενέργειας, είναι πράγματι φιλική προς το περιβάλλον, όπως θέλουν να τη παρουσιάσουν; Περιορίζεται η καταστροφή του περιβάλλοντος; Είναι πράγματι προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας; Η απάντηση αγροτικών κι εργατικών οργανώσεων είναι αρνητική. Η παραγωγή αλκοόλ από ζάχαρη (ή σόγια) εντείνει την καταστροφή φυσικών πόρων: δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες εκτάσεις μονοκαλλιέργειας και συγκέντρωσης κεφαλαίων της αγροτοβιομηχανίας, περισσότερη γη και περισσότερο νερό προορίζεται για «καύσιμη ύλη» παρά για τις διατροφικές ανάγκες, ενώ η καύση του αλκοόλ αντί για βενζίνη δεν έχει λιγότερες επιπτώσεις στην ατμόσφαιρα. Χρειάζονται δέκα στρέμματα ζαχαροκάλαμου για να παραχθούν 19 λίτρα αλκοόλ και σήμερα το 70% του νερού άρδευσης ξοδεύεται στις μονοκαλλιέργειες. Μέσα σε δύο χρόνια (2005-2006) η καλλιεργημένη επιφάνεια αυξήθηκε από 5,62 σε 7,04 εκατομμύρια εκτάρια. Οι θερισμένες εκτάσεις καίγονται μετά τη συγκομιδή για να εντατικοποιηθεί η παραγωγή, εκπέμποντας στην ατμόσφαιρα διοξείδιο του άνθρακα που εντείνει το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» το οποίο υποτίθεται πως θέλει ν’ ανακουφίσει η παραγωγή καυσίμου αλκοόλ. Καλύτερη λύση θα ήταν να μειώσουν οι ΗΠΑ την κατανάλωση ενέργειας και να παραδεχτούν την ευθύνη τους για την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά πολλές οργανώσεις στο μανιφέστο καταγγελίας που υπογράφουν: «Αυτό το μοντέλο παραγωγής βιοενέργειας στηρίζεται στις ίδιες αρχές που πάντα ήταν αιτία καταπίεσης των λαών: ιδιοποίηση της γης, των φυσικών πόρων και της εργατικής δύναμης». Το κείμενο που συνέταξαν μαζικές οργανώσεις από Βραζιλία, Κόστα Ρίκα, Βολιβία, Βενεζουέλα, υπενθυμίζει πως στις φυτείες ζάχαρης της Βραζιλίας για να παραχθεί το φτηνό καύσιμο, δουλεύουν άνθρωποι με εξευτελιστικούς όρους, ακόμα και σε συνθήκες σκλαβιάς, όχι μισθωτής εργασίας ενώ τα διυλιστήρια έχουν αμύθητα κέρδη από την υπερεκμετάλλευση ανθρώπων και γης. Ταυτόχρονα λιγοστεύει συνεχώς η γη που καλλιεργείται για τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού. Το κείμενο καλεί σε αγώνα για την Αγροτική Μεταρρύθμιση, την «αυτάρκεια σε τρόφιμα» και καταλήγει ότι «δεν μπορούμε να έχουμε άδεια στομάχια για να έχουμε γεμάτα ρεζερβουάρ.»

ΠΙΚΡΗ ΖΑΧΑΡΗ

Η αγροτική βιομηχανία του ζαχαροκάλαμου στη Λατινική Αμερική χαρακτηρίζεται από υπερεκμετάλλευση των εργατών. Συνήθως είναι περιπλανώμενοι εργάτες και μετανάστες που δουλεύουν στη σοδειά. Πληρώνονται με τον τόνο και η αμοιβή τους δεν ξεπερνάει το ένα δολάριο τον τόνο. Ένας εργάτης αναγκάζεται να κόψει έως και 20 τόνους ζαχαροκάλαμου τη μέρα, με μέσο όρο τους 12 τόνους, δουλεύοντας από ήλιο σε ήλιο.

Την περίοδο της συγκομιδής είναι πολλοί οι θάνατοι από υπερκόπωση. Πέρυσι, σε μία μόνο πολιτεία ήταν δώδεκα οι νεκροί εργάτες ζαχαροκάλαμου από διαπιστωμένη υπερκόπωση. Οι γυναίκες (και τα παιδιά) πληρώνονται λιγότερο για τον τόνο, ενώ στην Κόστα Ρίκα δεν παίρνουν καν οι ίδιες την αμοιβή, αλλά ο σύζυγος (ο αδερφός, ο πατέρας κλπ).

Στη Βραζιλία, κάθε χρόνο Επιτροπές του Υπουργείου Εργασίας απελευθερώνουν εκατοντάδες ανθρώπους που δουλεύουν σε φυτείες σε συνθήκες σκλαβιάς, με μόνη αμοιβή το φαγητό που οι ίδιοι παράγουν, δίχως κανένα δικαίωμα, «θαμμένοι» σε απέραντα αγροκτήματα.

Πηγές:

http://www.brasildefato.com.br/v01/agencia/nacional/as-contradicoes-do-biocombustivel

http://www.mst.org.br/

http://www.reporterbrasil.com.br